Oudtante Clara – Dick van Zijderveld

Oudtante Clara

Het was inmiddels bijna achttien jaar geleden dat Tess van haar oudtante Clara dat „levenselixer” te drinken had gekregen. Tess was ter gelegenheid van haar veertigste verjaardag uitgenodigd op Clara’s boerderij. Daarvóór hadden ze elkaar niet meer gezien sinds Tess een klein meisje was.
Het was toen een merkwaardige ontmoeting geweest, waarin zij als volwassene opnieuw met elkaar hadden kennisgemaakt. Het hoogtepunt van het bezoek was dat Clara Tess een glas wijn aanbood uit een kan die gewassen was in een „levensbron” ergens diep in de bergen. Clara had die jaren geleden van een oude kluizenaar gekregen. Wie daar enkele glazen van dronk, zou gezond een eerbiedwaardige leeftijd bereiken. Zelf had Clara er eerder een paar glazen van gedronken. Voor haar lievelingsachternichtje Tess had zij een fles bewaard totdat deze als rijpere vrouw op haar mooist zou zijn. Clara was stellig overtuigd geweest van de werkzaamheid van het elixer, volgens Tess een blijk van de goedgelovigheid van haar oudtante als het om ongewone zaken ging.

De jaren erna was deze gebeurtenis diep in Tess’s geheugen weggezakt. Ze werd geheel in beslag genomen door een nieuwe relatie en de geboorte en opvoeding van een tweetal hoogst actieve en drukke zonen. Daarnaast had ze haar beroep van grafisch ontwerper weer opgepakt.
Ze had pas weer aan oudtante Clara en haar levenselixer gedacht toen ze op een avond bij het opruimen van de zolder een oude foto van haar tegenkwam. Zij realiseerde zich dat ze beschamend lang geen contact meer met Clara had gehad. Ze vroeg zich af hoe het met haar zou zijn, ze was indertijd toch al ruim zestig geweest.
Clara woonde op een verbouwde boerderij ergens in Zuid-Italië, waar ze een eenvoudig bestaan leidde. Ze voorzag in haar levensonderhoud met een kleine galerie waar ze haar eigen schilderwerk en werk van enkele andere regionale kunstenaars verkocht. Zelf schilderde ze zeker niet onverdienstelijke portretten en landschappen.

Het was nog niet te laat in de avond om naar Italië te bellen. Wat gegeneerd toetste Tess het nummer in.
Oudtante Clara leek nauwelijks verrast toen ze de telefoon aannam. Het ging goed met haar. En hoe ging het met haar achternichtje? Zou Tess het leuk vinden om weer eens langs te komen? Ze woonde nog steeds in dezelfde casa.
Tess dacht een moment na. Wat lette haar? Haar echtgenoot was twee weken op zakenreis en de zonen waren op vakantie. Ze besloot om de volgende dag naar tante Clara af te reizen. „Als het meezit, ben ik morgenavond bij je.”

Tess genoot ervan na zoveel jaren weer in Italië te zijn. Tijdens de autorit naar de boerderij vroeg ze zich af of Clara nog van het „levenselixer” zou weten, nog zou geloven in de werking ervan, of dat het toen een bevlieging was geweest.
Zoals ze al verwachtte werd ze allerhartelijkst ontvangen, alsof ze elkaar maar enkele maanden niet hadden gezien.
„Kind, wat zie je er goed uit! En je hebt nog wel twee kinderen gekregen!”
„En inmiddels ook een drukke werkkring, tante.”
Clara nam haar achternicht uitgebreid op. „Je lijkt niets ouder te zijn geworden!” Zij zag er zelf ook goed uit, je zag haar niet aan dat ze in de tachtig was. Haar ogen schitterden energiek, vol levendigheid. „Tess, ik moet je iets vertellen, iets geweldigs, ik ben er vol van!”
Tess keek haar vragend aan.
Clara bloosde als een jong meisje. „Ik ga trouwen! Met een knappe jonge wijnboer hier uit de streek. En ik wil jou als getuige vragen. – Vanavond kun je met Giorgio kennismaken als hij van zijn werk komt.”
„Maar tante! Wat onverwacht nieuws. Maar is dat nu wel …”
„Verstandig?” Clara keek haar achternicht uitdagend aan. „We houden van elkaar.”
„Hoe oud is hij?”
„Hij is pas 75.” Tante straalde.
Tess bedacht dat ze wel wat minder bevooroordeeld zou kunnen reageren.
„En we verkopen in de galerie nu ook wijn van het landgoed. Stevige wijn, past bij hem,” ging Clara verder.
„Fantastisch, tante! Wat een activiteit! Hebben jullie beiden opnieuw van je levenselixer gedronken?”
„O, weet je dat nog? Wat leuk.” Clara haalde haar schouders op. „Ach, dat elixer … Ik denk dat belangrijker is dan het drinken van een wonderdrank dat je probeert in liefde en vertrouwen te leven.” Ze glimlachte. „Misschien ben ik in de loop van de tijd toch iets wijzer geworden!”

Dit verhaal is geschreven in het kader van Nieuwegeins Peil 2022 (21-11-2022). Het is in zekere zin een vervolg op een verhaal dat ik achttien jaar geleden schreef.

N.B. Voor alle verhalen op deze webstek geldt dat iedere gelijkenis met bestaande personen en situaties alleen op toeval kan berusten.