Het levenselixer

Nooit ben ik er echt achter gekomen of mijn oudtante Clara iedereen voor de gek hield, gewoon een beetje gek was of echt over enige bovennatuurlijke capaciteiten beschikte. Zijzelf had tot het laatste besloten; ze hield althans stug vol dat zij regelmatig contact had met een andere, ijlere wereld en soms adviezen kreeg van een voorouder.
Ter gelegenheid van mijn veertigste verjaardag moest ik bij haar komen voor iets heel speciaals. Het had te maken met een geschenk van een kluizenaar die zij diep in de Zuid-Italiaanse bergen had ontmoet. Meer wilde ze er aan de telefoon niet over kwijt.

Toen ik de verbouwde boerderij van tante Clara naderde werd meteen duidelijk dat er iets bijzonders aan de hand was. De boerderij was geheel versierd met Nederlandse en Italiaanse vlaggen, bloemen en plastic druivenranken. Binnengekomen overweldigde mij een sterke wierookgeur. De kamer hing vol met aandenkens van haar reizen. De muren verdwenen achter afbeeldingen van heiligen en goeroes en schilderijen van nooit geziene innerlijke landschappen. Midden in de kamer stond mijn oudtante. Meer dan ooit deed zij mij met haar lange zwarte haar en donkere ogen, haar grote gouden oorringen, zware opmaak en ouderwetse lange donkere jurk, aan een traditionele afbeelding van een heks denken.
Na een breedsprakige verwelkoming moest ik gaan zitten in de mooiste stoel. Tante Clara vertelde dat zij vele jaren geleden op aanwijzing van een voorouder die haar in een droom was verschenen naar Zuid-Italië was gereisd. Daar had zij een oude kluizenaar ontmoet. Deze had haar een aardewerken kan geschonken die gewassen was in de levensbron die ergens in de bergen was. Zij kreeg er een fles plaatselijke wijn bij. Deze moest tegen zonsondergang een uur voorgebruik in de kan worden geschonken. Hij zou dan rijpen tot een levenselixer. Bij wie daar enkele glazen van dronk, zou het verouderingsproces op zijn minst sterk vertraagd worden. Zij had die fles altijd voor mij, haar lievelingsachternichtje, bewaard.
„En nu heb je de leeftijd bereikt voor enkele glazen van het elixer. Op jouw leeftijd is de rijpere vrouw het mooist – dat moet je vasthouden, mijn kind. Je zult dan gezond een hoge leeftijd bereiken.”
Hun wier hart en ziel zo zuiver waren als van een heilige zou het de eeuwige jeugd opleveren, maar daar zag mijn oudtante me kennelijk niet voor aan.
Tante Clara verliet de kamer en kwam terug met een veelkleurige aardewerken kan. Erop stond een landschap in felle kleuren geschilderd. Verder was er niets bijzonders aan te zien.
„De drank is gereed.”
Eigenlijk had ik graag de fles willen zien waarin de wijn had gezeten, maar ik kon dit nu onmogelijk vragen.
Tante Clara schonk mij een groot wijnglas vol.
„Drink, m’n kind.”
Ik dronk voorzichtig. Ik proefde een volle Italiaanse wijn, geen enkel probleem om het glas leeg te drinken. Het was een stevige wijn, die snel naar het hoofd steeg. Ik voelde me tevreden en licht euforisch.
Een levenselixer? Voorlopig een uitstekende wijn. Of het verder effect heeft zal de toekomst moeten uitwijzen.

© Dick van Zijderveld, 2004

Eerder gepubliceerd in: Schrijvers van De Werkschuit. De Bilt/Zeist: De Werkschuit, 2004.

N.B. Voor alle verhalen op deze webstek geldt dat iedere gelijkenis met bestaande personen en situaties alleen op toeval kan berusten.