Een nieuwe kleur

Het liep tegen de zomer. Eindelijk was Rens eraan toegekomen om zijn huis te schilderen. Korenblauw, zoals hij zich had voorgenomen.
In het begin van zijn vakantie vorig jaar had hij Caitlinn leren kennen. Na een lange wandeling zat hij op een vol terras met een glas Copper Coast Red Ale voor zich. Zij vroeg of ze aan zijn tafeltje mocht komen zitten. Misschien viel hem het eerst op dat zij direct een boek in het Iers uit haar tas pakte. Maar toen hun blikken elkaar kruisten, sprong een vonk over. Hij stond meteen in vuur en vlam voor deze knappe jonge roodharige vrouw, en zij bleek ook gecharmeerd door de donkerharige buitenlander. Rens had nooit in liefde op het eerste gezicht geloofd, hij had dat altijd als een kitscherig concept beschouwd. Tot zijn verwondering moest hij zichzelf toegeven dat hij zijn opvatting in dezen moest herzien.
Na een wilde nacht in Rens’ goedkope hotelkamertje werd besloten dat hij de rest van zijn vakantie bij haar zou logeren. Caitlinn woonde in een blauw geschilderd huis in een vissersdorp niet ver van Dublin. Een maand lang waren zij en Rens onafscheidelijk, opwindende dagen en nachten wisselden elkaar af. Zelden zal een toerist Ierland in zo korte tijd beter hebben leren kennen, en zelden zal iemand intenser kennis hebben gemaakt met Ierse hartstocht.
Begin augustus kwam het feest tot een voorlopig einde. Caitlinn werkte aan het Department of History van het Trinity College in Dublin mee aan een internationaal vergelijkend onderzoek naar de interactie tussen samenleving en milieu. Daarvoor moest zij met enkele collega’s ruim zeven maanden naar Japan. Ze zouden zich helemaal onderdompelen in de Japanse cultuur om de onbewuste attitude van de doorsnee-Japanner tegenover zijn leefomgeving te achterhalen. De komende tijd zouden ze geen contact mogen onderhouden met familie en vrienden in Ierland, zelfs niet met collega’s.
Sinds Caitlinn was Rens’ leven veranderd. Haar vertrouwen in haar medemensen en in de toekomst was aanstekelijk geweest; zij had zijn cynische en wantrouwende levenshouding stevig ondermijnd. Hij had gemerkt dat hij ook vanuit een positieve houding naar zijn medemensen en naar de toekomst kon kijken, en het beviel hem uitstekend. Hij was minder afhoudend en spontaner geworden. Zij had hem ook op het idee gebracht zijn boekhandel opnieuw in te richten en het aanbod te actualiseren. Het bleek een succes.
De aard van hun relatie was een beetje onduidelijk gebleven. Caitlinn vond dat ze elkaar de komende tijd vrij moesten laten; het zou niet eerlijk zijn elkaar al voor zo’n lange tijd vast te leggen. Als ze terug was zou ze contact opnemen; ze zouden dan wel zien hoe het liep. Met moeite had Rens zich hierbij neergelegd.

Aanvankelijk was Rens ervan uitgegaan dat ze na haar reis hun relatie zouden voortzetten in Nederland of in Ierland, of beide. In het voorjaar begon hij te twijfelen. Zou Caitlinn hem trouw blijven, zou ze althans de relatie willen voortzetten? Ze kon best een knappe man zijn tegengekomen. En zou ze niets krijgen met een collega? Bovendien: zij zou zoveel meemaken en nieuwe indrukken krijgen, onvermijdelijk zou ze veranderd zijn.
In het begin van de lente zou de onderzoeksgroep terugkeren. Hij ontdekte dat de groep niet gezamenlijk terugreisde; de eersten waren inmiddels in Dublin aangekomen. Van Caitlinn had hij nog niets gehoord. Zat ze nog in Japan? Al had ze maar een sms’je gestuurd … Langzamerhand begon Rens zich erbij neer te leggen dat hun relatie hoogstwaarschijnlijk voorbij was; misschien zou er een vriendschap overblijven.

Inmiddels waren er tien maanden verstreken sinds het vertrek van de studiegroep. Rens besloot zijn nieuwe levenshouding ondanks alles te bevestigen door eindelijk het hoognodige schilderwerk aan zijn huis uit te voeren. Op z’n Iers; het hele huis in kleur. Door de reorganisatie van zijn winkel was hij er nog niet aan toegekomen. Hij rekende er nu echt niet meer op nog iets van Caitlinn te horen. Maar de tijd in Ierland was geweldig geweest. Het blauw was er het symbool van.
De verkoper in de verfwinkel was een opvallende verschijning, met zijn lange grijze haren en baard. Hij was verbaasd dat zijn klant zijn huis korenblauw wilde schilderen. Toen hij had uitgelegd dat het hem aan Ierland en zijn verloren geliefde zou herinneren, keek de verkoper hem lang aan, glimlachte en knikte. Hij liep naar de werkplaats achter de winkel om de kleur te mengen. Hij was lang bezig. Toen hij terugkwam overhandigde hij hem de verf. „Alstublieft. Het is bijzondere verf geworden. Veel geluk ermee!”

Enkele dagen later was de klus geklaard. Rens’ huis was korenblauw; je kon je de grauwe zee erachter voorstellen. Tevreden bekeek hij het resultaat.
Die avond viel er een brief uit Ierland op de mat, geadresseerd in het handschrift van Caitlinn.

© Dick van Zijderveld, 2021

Gepubliceerd in Groot, Alice de, Germa Huiskamp, Waar we heen gaan, vraagt het universum; Utrecht, Taalpodium, 2021. ISBN: 978-90-903-5116-2.

N.B. Voor alle verhalen op deze webstek geldt dat iedere gelijkenis met bestaande personen en situaties alleen op toeval kan berusten.